اتوبوس رانی

شمال استان خوزستان، یعنی جلگه ای که رودهای بزرگ کارون، کرخه و دز در آن جریان دارند، یکی از بهترین و قدیمی ترین محل ها برای سکونت بشر بوده است. شوش هم که در این منطقه قرار دارد، با پیشینه ای که به حدود 4000 سال پیش از میلاد باز می گردد، به اعتقاد بسیاری قدیمی ترین شهر همچنان مسکونی دنیا است. اهمیت شوش به قدری زیاد است که این شهر به عنوان هجدهمین اثر ایرانی در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. البته آثاری هم در منطقه یافت شده است که به اعتقاد بعضی از باستان شناسان، قدمت آنها به حدود 6000 سال پیش از میلاد باز می گردد. این پیشینه تاریخی و اهمیت این شهر به خصوص از زمان علامیان تا زمان حمله مغول، باعث شده که گردشگرانی که برای بازدید به شوش می آیند با گزینه های جذاب گوناگونی روبرو باشند. یکی از معروفترین این جاذبه ها که علاوه بر ارزش تاریخی، به دلیل ارزش مذهبی خود بسیاری از گردشگران را به سمت خود جذب می کند، حرم دانیال نبی (ع) است. با ما در مجله مستر بلیط همراه باشید تا اطلاعات بیشتر و کامل تری در خصوص این جاذبه در اختیار شما قرار دهیم.

تاریخچه حرم دانیال نبی (ع)

دانیال نبی (ع)، چهارمین فرزند یعقوب پیامبر، یکی از پیامبران قوم یهود بود. بنابر اطلاعات موجود در عهد عتیق (تورات)، او یکی از پیامبران یهود بود که در جوانی به همراه تعداد زیادی از یهودیان بیت المقدس، به اسارت نبوکدنصر دوم پادشاه بابل درآمد و به آن شهر برده شد. سرانجام دانیال و یهودیان بابل بعد از فتح بابل به دست کوروش هخامنشی، به دستور او آزاد شدند. در مورد زمان و محل مرگ دانیال، روایتی وجود ندارد که مورد قبول همه باشد، اما شش شهر مدعی هستند که مدفن دانیال نبی (ع) در آنها قرار دارد. از میان این شهر، محتمل ترین محل، شهر شوش و حرم دانیال نبی (ع) در این شهر است. قدیمی ترین متن اروپایی موجود که در آن درباره این حرم سخن گفته شده است، روایات بنجامین اهل تودلا است که در فاصله سال های 1160 تا 1163 میلادی به آسیا مسافرت کرد.

به گفته او، بقایای بدن دانیال در حدود سال 640 میلادی کشف شده بودند و به اعتقاد افراد محلی باعث سعادت و کامروایی ساکنان نزدیک به آن می شد. به گفته بنجامین، همین اعتقاد باعث نزاع و کشمش میان ساکنان دو سوی رودخانه شاوور بر سر محل قرارگیری تابوت شده بود. سرانجام ساکنان دو سوی رودخانه به توافق رسیدند که تابوت حاوی کالبد حرم دانیال نبی (ع) به صورت متناوب، هر سال در یک سوی رودخانه قرار داده شود تا سعادت و خوشبختی میان مردمان هر دو سوی رودخانه تقسیم شود. به گفته این جهانگرد ایتالیایی، این توافق تا زمان شاه سنجر سلجوقی ادامه داشت. شاه سنجر که این جا به جایی مداوم را نوعی توهین به پیامبر می دانست، دستور توقف این روال را داد و فرمان داد تا تابوت پیامبر دقیقا در میان پلی که بر روی رودخانه قرار داشت، قرار داده شود. منابع مسلمانان هم تا حد زیادی با این روایت تطابق دارد. برای مثال احمد بن یجی بلادری، مورخ عرب قرن 9 میلادی، اینگونه روایت می کند که زمانیکه ابوموسی اشعری در سال 638 میلادی شوش را فتح کرد، با تابوت دانیال نبی (ع) روبرو شد که مردمان محلی برای طلب باران در زمان خشکسالی، آن را بیرون آورده بودند.

 

https://mrbilit.com/mag/tomb-of-daniel/